Smaki i Zapachy Emigracji

Handlara na bazarze Camden

Rozejrzałam się po swoim mikroskopijnym pokoiku, czyli połową rzutu oka, następnego dnia w okolicach południa, bo znów odespałam, tym razem stres, bo ja mam jak Scarlett O'Hara z Przeminęło z Wiatrem, która mawiała: - Pomyślę o tym jutro.
Znów z cudownym poczuciem całkowitej wolności, wyciągnęłam spod łózka walizkę podróżną z moimi robótkami, przejrzałam co mam, popakowałam w przezroczyste torebki celofanowe, które wcześniej zakupiłam w różnych wielkościach za funta w funciaku.

To sklepy, których jest tysiące w Londynie za sprawą rządu brytyjskiego, który uważa, że biedniejsi powinni również mieć możliwość zakupu różnych towarów za symbolicznego funta.

I nie, nie myślcie sobie, że wrzucają tam jakieś odpady.

Najlepsze zakłady wytwórcze mają obowiązek przeznaczania części swojej produkcji właśnie do tych sklepów i nie wolno im oszczędzać na opakowaniach, muszą być oryginalne.

Oszukują zatem na ilości. Na przykład - pięć lat temu w jednym opakowaniu było 6 kulek Ferrero Rocher, potem 5, za jakiś czas 4, a teraz już tylko 3 i należy na to uważać, bo w normalnym sklepie jest taniej.

Do dzisiaj natomiast kupuję w funciakach: papier toaletowy Soft Quilt przedniej jakości – 4 rolki w opakowaniu od zawsze, który gdzie indziej kosztuje powyżej £3,50, pasty do zębów Aquafresh lub Colgate normalnie powyżej dwóch funtów za tubkę,... w zasadzie wszystkie środki czystości najsłynniejszych firm. Kupuję też farby, bloki rysunkowe, papier do drukarki, pachnące wilgotne chusteczki do wszystkiego i pewnie jeszcze parę innych przydasi o których teraz nie pamiętam. Nie kupuję natomiast tam żywności, tylko dlatego że nie jadam przetworzonej, a półki tych sklepów uginają się od wszelkiej maści puszek, słoików, tacek z różnościami i ton słodyczy w kartonach, pojemnikach, torebkach. To raj dla dzieci, od ubrań, organicznych środków czystości i kosmetyków ... po zabawki w takiej ilości, że zawrót głowy.

Ale do rzeczy.

Zaplanowałam moje Grand Antre na słynnym Camden następnego dnia, z ogromną, niepodważalną wiarą że mi się powiedzie, biorąc pod uwagę znakomity tym razem czas na moją ofertę, bo początek września.

Od 7 rano byłam już w drodze z walizką skarbów do sprzedania. 15 min do stacji metra Central Line pokonałam z radochy w 10 min., skąd dojechałam do Tottenham Court Road, gdzie przesiadłam się na Northen Line i wysiadłam na Camden Town.

Ciągnąc na kółkach moją wielką nadzieję, dotarłam do miejsca rozdawania stolików niewiele przed dziewiątą, gdzie oczekiwało 3 chętnych również z walizkami. Organizatorzy genialnie zaradzili kolejkom i wystawaniu na przykład od północy, bo jak już mówiłam, wszystko odbywa się losowaniem, więc trzeba być po prostu punkt 9, bo dokładnie o tej godzinie zaczyna się zabawa w - kto dostanie miejsce.

Zaszalałam! Wzięłam stolik pod dachem, choć pięknie było i cieplutko, w droższym, co nie znaczy lepszym miejscu, ale pewność że mi nie napada wydała się warta o 10 funtów więcej. I ... miałam rację! Intuicja?
Nie od razu się płaci i to miły ukłon w stronę sprzedających. Przychodzą z rachunkiem znacznie później, jak już coś utargujesz.

Po doprowadzeniu na miejsce, trzeba się rozłożyć i udekorować ewentualnie. Ja z dekoracji miałam tylko wełnianą jednokolorową narzutę z łózka na blat, zwisającą do podłogi (dzięki czemu nie widać było pod spodem walizki i moich niewątpliwie zgrabnych nóg ukrytych w wątpliwej urody ale za to niezwykle wygodnych butach), oraz lusterko w drewnianej oprawie dla ewentualnego sprawdzenia fizjonomii w czapce.
Stali sprzedający mają własne światła nad stoiskiem, baldachimy, osłonięte boki stoiska, żeby inne nie przykuwały uwagi.
Tylko jak to zmieścić w jednej walizce?